زبان یکی از مهم ترین شاخص های فرهنگی است. زبان مشترک در بین افراد دنیا وحدت ایجاد می کند. اصطلاحات مربوط به زبان عبارتند از: 1- نطق یا بیان: سیستمی از آواهای با معنا که توسط اصوات انسانی ایجاد می شود.2- لهجه: نماینده نطق یا بیان یک محیط اجتماعی، تلفظ، لغت دانی و دستور زبان، آهنگ و موزونی و سرعت در تکلم زبان به صورت مشابه و یکسان در یک مکان.
در یک مکان به زبان مادری، زبان بومی یا محلی، زبان اداری- رسمی یا استانداردو زبان فرنکیش یا لینگو آفرنکا( زبان رسمی کشورهای چند زبانه) برخورد می کنیم.
به آن دسته از زبان های دنیا که یک ریشه اصلی دارند خانواده زبانی می گویند. خانواده های زبانی دنیا عبارتند از: 1- هند و اروپایی 2- اورالیک- آلتاییک 3- آفریقایی- آسیایی 4- چینی- تبتی 5- مالایایی- پولینزیایی 6- نیجر- کنگویی.
زبان هند و اروپایی بزرگ ترین گروه زبانی دنیا است. یکی از زیر شاخه های آن زبان هند و ایرانی است که شاخه شرقی زبان هند و اروپایی است و در کشورهای افغانستان، ایران، عراق، ترکیه و پاکستان صحبت می شود. این زبان خود به دو شعبه ایرانی و هندی تقسیم می شود و زبان ایرانی نیز دارای 4 شاخه فارسی، کردی، اوستایی و پشتو است.
پژوهشگر